Kantoorgebouw PPHP
PPHP, 2002
Pleasant Places Happy People (PPHP) is de naam en het motto van het architectenbureau van Sjoerd Soeters en Joep Mollink. Met dit uitgangspunt werkt een veelzijdig team aan stedenbouwkundige en architectonische projecten. Werken met dit motto blijkt succesvol. Het bureau heeft haar kantoor sinds 1989 namelijk al twee keer kunnen uitbreiden.
Postmodern
Het eerste kantoorgebouw van PPHP is gevestigd in de voormalige Martin Luther King-Kapel uit de jaren ’60. Voor dit pand maakt het bureau zelf een ontwerp en laat de kerk verbouwen tot een postmodernistisch geheel. Voor de oude gevel is een aluminium gevel geplaatst waarbij de oorspronkelijke indeling met zeshoekige ramen is aangehouden. De onderste en bovenste hoeken zijn evenwel afgedekt. Boven in de gevel verwerkt het bureau klassieke elementen, zoals lijsten, op een abstracte manier. De diagonale lijnen die vanaf de ingang van het gebouw naar boven lopen delen de gevel in drie vlakken. Dit zorgt voor een perspectivische vertekening. Dit wordt benadrukt door de aluminium golfplaten afwisselend in horizontale en verticale richting aan te brengen. In het gevelvlak zijn kleine vierkante ramen aangebracht. Door de plaatsing van de ramen verkrijgt het geheel een speels uiterlijk.
Halsgevels
In 1990 krijgt het bureau de mogelijkheid om naast het bestaande kantoor uit te breiden. Het uitgangspunt voor het nieuwe ontwerp is het terugbrengen van het oorspronkelijke beeld van de Kerkstraat. Het ontwerp bestaat daarom uit drie aan elkaar gekoppelde smalle gebouwen met halsgevels. Op de eerste bouwlaag van het geheel bevindt zich het kantoor. Op de bovengelegen verdiepingen is ruimte gemaakt voor appartementen. In het ontwerp wordt gerefereerd naar typische karakteristieken van de oude bebouwing: witgeschilderde onderpuien, middenstukken van metselwerk met ordelijke raamritmes en halsgeveltoppen met witte sculpturen. Op de gevels van het linker en rechterpand staan twee halve frontons gespiegeld tegenover elkaar. Op elke hiervan staat het getal 19. Door de spiegeling leest men vervolgens 1991, het jaar waarin het bureau de uitbreiding ontwerpt. Op het middelste pand staan twee witte autobanden als protest tegen het Amsterdamse parkeerbeleid.
Klassieke oudheid
Het ontwerp voor de tweede uitbreiding is een moderne interpretatie van de klassieke gevel met een plint, een middenvlak en een kroonlijst. In het ontwerp wordt een poging gedaan om het karakter van het naastgelegen bankgebouw met horizontale lijsten en witte pilasters te vertalen naar de schaal van de bebouwing aan de Kerkstraat. De uitbreiding uit 1999 betreft een gebouw van vijf lagen, inclusief een halfverdiept souterrain. Het basement wordt gevormd door een donker hek. De drie lagen daarboven worden door witte zuilen ondersteunt. De bekroning bestaat uit een getrapte, uitkragende lijst met daarboven gekleurde schemerlampen. Het gebouw heeft geen eigen ingang maar wordt ontsloten via de naastgelegen panden. Doordat het trappenhuis achter in het gebouw is gesitueerd liggen aan de straat open en vrij indeelbare werkvloeren.
Tekst: Fieke de Groot