Arcam
René van Zuuk Architects, 2003
Architectuurcentrum van Amsterdam
Arcam, het architectuurcentrum van Amsterdam, was lange tijd gevestigd in het souterrain van de 17e-eeuwse stadsturfhuizen aan het Waterlooplein, inwonend bij de Academie van Bouwkunst. In de herfst van 2003 verhuisde Arcam naar een nieuw gebouw aan de Prins Hendrikkade.
Glazen gevel aan het water
Er is bewust gekozen voor vestiging in het oostelijk deel van de binnenstad van Amsterdam, in de nabijheid van de Academie van Bouwkunst, het Stadhuis, de gemeentelijke diensten dRO en OGA en een groot aantal culturele instellingen. Het gebouw heeft aan de zijde van het Oosterdok een glazen gevel die een royaal uitzicht biedt op de omgeving en de architectonische en stedenbouwkundige veranderingen die zich er voltrekken. De smalle, laagliggende kade was het uitgangspunt voor de vorm. Strikt genomen is dit geen geheel nieuw gebouw maar eigenlijk een ver doorgevoerde verbouwing. De kolommen en de vloeren van het NEMO-paviljoen dat hier stond, zijn in het ontwerp van René van Zuuk geïntegreerd en hebben nog één verdieping boven zich gekregen.
Complexe indeling en bijzondere materiaalkeuze
De interne organisatie van het gebouw is complex. Voorzieningen als trappen, lift en receptie zijn samengebracht in een compacte kern, waardoor daaromheen vrije, open ruimtes zijn ontstaan voor exposities, kantoren en bijeenkomsten. Doordat de verschillende lagen via vides met elkaar in verbinding staan, zijn alle ruimten voelbaar onderdeel van het grote geheel. Een huid van met zink gecoat aluminium is zo over het gebouw gevouwen dat de entree aan de stadszijde een spectaculaire vorm heeft gekregen. Van Zuuk heeft hier, net als in eerdere ontwerpen van zijn hand, geëxperimenteerd met een bijzondere toepassing van een bestaand materiaal. Het gebogen aluminium geeft het gebouw een eigentijdse uitstraling terwijl het bouwproces tegelijk veel ambachtelijk handwerk vereiste. Aan dat laatste hebben de bouwers opvallend veel plezier beleefd, terwijl de ogenschijnlijke tegenstelling typerend is voor de werkwijze van Van Zuuk die in dit digitale tijdperk zijn ontwerpen gestalte geeft met behulp van een aloud middel als de maquette.