Sloterhof
J.F. Berghoef, 1959
Modernistisch Slotervaart
De westelijke tuinstad Slotervaart werd in de jaren vijftig gebouwd als onderdeel van het beroemde Algemeen Uitbreidingsplan van Amsterdam uit 1934. De in Slotervaart gesitueerde Sloterhof is net als dit plan modernistisch van opzet. De bebouwing bestaat uit een serie strookvormige woongebouwen die aan de westzijde wordt beëindigd door een woontoren.
Groene hoven aan de Siergracht
Reeksen van lagere, wat kortere gebouwen worden afgewisseld met een drietal hogere en langere, die aan de zuidkant over een siergracht zijn gebouwd die het plan over de gehele lengte begeleidt. De hoge gebouwen zijn afgewerkt met een donkere betontegel, de lage met een lichte. De zorgvuldige groepering van de galerijen en balkons zorgt voor geleding en ritmering van de gevels. Door lage stroken met garageboxen dwars tussen de woongebouwen te plaatsen, zijn de ruimtes tussen de flats verdeeld in kleinere halfopen segmenten aan de Comeniusstraat, toegankelijk voor het autoverkeer, en ruimere, rustige groene hoven aan de zijde van de siergracht.
Nemavo-Airey bouwsysteem
Het project omvat 658 huurwoningen en ruimte voor voorzieningen als winkels en horeca. Een bijzonderheid is dat bij de bouw ervan gebruik werd gemaakt van het Nemavo-Airey bouwsysteem. Dergelijke bouwsystemen werden in de wederopbouwtijd na de Tweede Wereldoorlog veelvuldig toegepast. Door standaardisering en voorfabricage hoopte men de kosten van de woningbouw te kunnen drukken. De architect van de Sloterhof J.F. Berghoef was een traditionalist met een voorkeur voor ambachtelijke bouw. Toch nam hij hier zijn toevlucht tot systeembouw, omdat hij vond dat die aanvaardbaar was als een tijdelijke noodoplossing voor het nijpende woningtekort.