Dit is de laatste aflevering in de serie Architectonisch herijken: #15 – The End.

Nu we in een gedeeltelijke lockdown gaan, kunnen architecten tot voorbeeld dienen. Die kunnen zich namelijk niet vervelen.

Deze tijd vraagt om gevoeligheid en inlevingsvermogen. En de reflecties van de redactie van het Jaarboek Architectuur blijken dit jaar ongekend dicht op de tijdgeest te zitten.

De ontwrichtende kracht van het virus wordt wereldwijd langzaamaan duidelijk.

Welke ruimtelijke vorm krijgt Donutstad Amsterdam? Misschien is een donut niet een passende metafoor, maar een koppeling aan de Omgevingsvisie 2050 biedt kansen…

Bij een kritische beschouwing van de Tijdlijn tijdens de Dag van de Architectuur bleek dat er in Amsterdam tussen 2000 en 2020 ongelofelijk veel is verbeterd in de publieke ruimte en groenvoorzieningen in de stad. De ontwikkeling van de woonkwaliteit liet juist een dalende lijn zien.

Hoe woke zijn architecten eigenlijk?

De behoefte aan een break out na de (eerste) outbreak stijgt en de drang naar verhalen vertellen groeit.

Zelfs met de beste bedoelingen is een grid directief en vatbaar voor uitsluiting. Dus hoe zit het nou met het claimen van de openbare ruimte voor terrassen?

De architect positioneert zich graag als genezer. Architectonisch herijken #6: de architect in doktersjas.

Maat, schaal en correlatie zijn in alle kunstdisciplines belangrijk. Deel #5 in de serie Architectonisch herijken: Verhoudingen.

Architectonisch herijken #4 duikt in de kunst van het zintuiglijk ontwerpen. 

In de nieuwe anderhalvemetersamenleving komen twee architectonische concepten bovendrijven die buitengewoon nuttig zijn.

Hoe kijken we naar het publieke domein nu het zijn identiteit – mensen, ontmoeting en winkels – tijdelijk ziet verdwijnen?

De komende weken zal ARCAM – werkend vanuit huis – de nieuwe wereld nader gaan verkennen.